Członkostwo NATO było następstwem wieloletnich wysiłków dyplomatycznych i reform przeprowadzanych m.in. w dziedzinie obronności.
Przyjęcie Polski do NATO było długim i żmudnym procesem i wiele osób uważa, że nie zawsze była to mądra decyzja
Niezależnie od tego Polska jest pełnoprawnym i aktywnym członkiem sojuszu i nadal odgrywa ważną rolę w jego działalności.
Członkostwo Polski w NATO to długi i żmudny proces
Wszystko zaczęło się pod koniec lat pięćdziesiątych, kiedy dominacja ZSRR w Europie Wschodniej była najsilniejsza. Polska uważała się za cel Związku Radzieckiego i postanowiła rozbudować swoje wojsko, aby się chronić.
Doprowadziło to do powstania Układu Warszawskiego, sojuszu państw socjalistycznych, którego celem była ochrona komunizmu w Europie. Układ Warszawski służył jako ostrzeżenie dla członków NATO, a na początku lat 90. wielu z nich zaczęło wycofywać swoje wojska z Europy. To postawiło NATO przed poważnym problemem: jak rozliczyć ówczesnych 25 członków. Polska była częścią Związku Radzieckiego i jako taka nie była postrzegana jako godny zaufania członek sojuszu. Niemniej jednak proces renegocjacji członkostwa Polski trwał i 12 marca 1999 r. stała się ona pełnoprawnym członkiem NATO.
Wiele osób uważa, że przyjęcie Polski do NATO było decyzją ryzykowną i nie zawsze przynosiło oczekiwane korzyści. W Polsce panuje przekonanie, że ich członkostwo było wybiegiem dyplomatycznym Stanów Zjednoczonych i że zostali przyjęci dopiero po wielu latach wysiłków i reform w dziedzinie obronności. Niezależnie od tych obaw Polska jest pełnoprawnym i aktywnym członkiem NATO i nadal odgrywa ważną rolę w operacjach Sojuszu.